Σε μια σειρά άρθρων ο Jarrod Jablonski (GUE) καταπιάνεται με το κυρίαρχο ζήτημα στην κατάδυση: την αποσυμπίεση. Καταγράφει την ιστορική εξέλιξη αυτής της μυστηριώδους νόσου, τα πρόσωπα που έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στην επιστημονική της βάση (όπως οι Haldane και Buhlmann) αλλά και τις περιστάσεις που η αποσυμπίεση εξελίχθηκε στην πράξη (από τους εργάτες στις καμπάνες για την κατασκευή γεφυρών μέχρι τους πρωτοπόρους σπηλαιοδύτες εξευρευνητές).
Ο Jablonski προσεγγίζει το θέμα της αποσυμπίεσης με ψύχραιμη ματιά και υποστηρίζει ότι παρόλο που “είναι αδύνατο να καταλήξουμε σε ένα οριστικό συμπέρασμα για το ποιά είναι η πλέον ασφαλής και αποδοτική διαδικασία αποσυμπίεσης”, στο πέρασμα του χρόνου “κατεφέραμε να αναπτύξουμε στρατηγικές αποσυμπίεσης που μειώσαν σημαντικά την πιθανότητα τραυματισμών που σχετίζονται με την αναπνοή αερίων υπό πίεση”.
Ή με πιο απλά λόγια: μπορεί ακόμα να αγνοούμε πάρα πολλά πράγματα για τη φυσιολογία της αποσυμπίεσης αλλά δε παύουμε να βρισκόμαστε σε καλύτερο επίπεδο από ό,τι οι δύτες των προηγούμενων χρόνων/γενεών.
Ένα σημαντικό μέρος των άρθρων αφορά και τα συνεχιζόμενα debate στο θέμα της αποσυμπίεσης, όπως για παράδειγμα τα “dissolved gas models” και τα “bubble models”. Ή τα λεγόμενα “deep stops”. Δε λείπουν οι αναφορές και σύνδεσμοι σε πηγές που προσφέρουν επιπλέον υλικό για (επιστημονική) ανάγνωση.
Ανεξάρτητα από το επίπεδο ή/και το βαθμό ενασχόλησής μας με την κατάδυση, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να κατανοήσουμε στοιχειωδώς την ιστορική και θεωρητική βάση της αποσυμπίεσης. Διότι είναι τα δικά μας σώματα που θέτουμε υπό πίεση όταν εξασκούμε την αγαπημένη δραστηριότητα στο νερό.
Μέχρι στιγμής έχουν δημοσιευτεί τα δύο από τα τέσσερα μέρη: